Praca socjalna ze społecznością lokalną na Ukrainie oraz możliwości wykorzystania doświadczeń polskich

Chociaż organizowanie społeczności lokalnej jako metoda pracy socjalnej zaczęło się rozwijać na Ukrainie jeszcze w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, to jednak – w przeciwieństwie do indywidualnej i grupowej metody – obecnie wypada dopiero mówić o niesystematycznych próbach jego implementacji w działalność instytucji pomocy społecznej oraz organizacji pozarządowych. Celem artykułu jest ustalenie możliwości wykorzystania doświadczeń polskich w obszarze pracy socjalnej ze społecznością lokalną na Ukrainie. Badanie, którego wyniki są przedstawione w artykule, zostało ukształtowane jako tzw. desk research, z uwzględnieniem analizy ukraińskich oraz polskich publikacji naukowych, dokumentów, oficjalnych stron internetowych itd. Autor przedstawia historyczny kontekst rozwoju środowiskowej metody pracy socjalnej na Ukrainie oraz analizę ukraińskich aktów prawnych dotyczących zasad prowadzenia działań środowiskowych. W artykule dokonano przeglądu ukraińskich koncepcji i modeli środowiskowej pracy socjalnej. Szczególną uwagę poświęcono ocenie możliwości wykorzystania doświadczeń polskich przy wdrażaniu metody organizowania społeczności lokalnej na Ukrainie, w tym zarówno przez instytucje pomocy społecznej, jak i przez organizacje pozarządowe. Przeanalizowano możliwe strukturalno-instytucjonalne zmiany, możliwości wynikające ze stosowania tej metody podczas realizacji programów rewitalizacji, doświadczenia tworzenia ogólnopaństwowego koła profesjonalistów zajmujących się organizowaniem lokalnej społeczności. Autor dochodzi do wniosku, że wyzwania oraz bariery powstające przed środowiskową pracą socjalną w obu państwach są podobne, jednocześnie uznając za uzasadnione uwzględnienie doświadczeń polskich przy implementacji metody organizowania społeczności lokalnej w realiach ukraińskich.