Śmierć Hegla, śmierć filozofii

Im dłużej zajmuję się filozofią (i metafilozofią, czyli samowiedzą filozofii), tym bardziej ogarnia mnie wyzwalająca świadomość klęski moralnej, intelektualnej i politycznej projektu ogłoszonego światu pod nazwą „filozofia” przez Pitagorasa i Platona. Narcyzm i pycha filozofa ostatecznie zwyciężyły dobre chęci, a szminka ironii i krytycyzmu zdobi jego oblicze niczym barwiczka na zmęczonym, starczym obliczu klowna, żyjącego resztkami złudzeń, że jeszcze kogoś śmieszy. Dlaczego świadomość klęski jest wyzwalająca? Bo rodzi się w niej nadzieja, że wkrótce będzie można przemyśleć to i owo całkiem na serio, nie popadając w narcystyczny solipsyzm „mówienia o filozofii”.