Harpa – Islandzki eksperyment

Analiza drogi projektowej od modelu czy szkicu do konkretnej realizacji zawsze okazuje się intrygująca i pouczająca. Do rozważań skłaniają niezrealizowane eksperymenty, wizje, koncepcje, szkice, modele zapisane w historii i wzbogacające teorię architektury, często wyznaczające nowe horyzonty myślenia dla przyszłych pokoleń. Artykuł przypomina osiągnięcia architektów: Richarda Buckminstera Fullera, Freia Otto i Einara Thorsteinna w kontekście kontynuacji ich eksperymentów w XXI w. na przykładzie realizacji Harpy – Międzynarodowego Centrum Koncertowo-Kongresowego w Reykjaviku (Islandia). Budynek zaprojektowany przez zespół architektów pod kierownictwem Henniga Larsena we współpracy z artystą Olafurem Eliassonem prezentuje synergię twórczego procesu eksperymentalnego i realizacyjnego zarówno na polu artystycznym, jak i konstrukcyjnym do budowy formy architektonicznej.

The search for the experiments in architecture is fascinating. The analysis of the design process, from early sketches towards a particular outcome gives intriguing and enlightening answers. The never realized concepts, models, visions imprinted in history of architecture, provoke musings and enrich the theory of architecture, often by determining new mindsets and opening new horizons for future generations. The article references the figures of widely acknowledged architects such as R.B. Fuller, F. Otto and E. Thorsteinn, in the context of their research and its continuation on the example of Harpa – International Conference Center in Reykjavik (Iceland). Harpa, designed by a team of architects led by Henning Larsen in collaboration with Olafur Eliasson, is the embodied outcome of the experiments – spatial, artistic and structural, but still defi ned by architecture.