Ludzie zabijają przecie zwierzęta nie tylko dla ocalenia życia, lecz na rosół i pieczeń1 – Henryka Sienkiewicza literackie uśmiercanie zwierząt

W pisarstwie Henryka Sienkiewicza motywika animalna przejawia się w kilku odsłonach. Mapa występowania i typologia zwierząt wynikają z uwarunkowań topograficznych i służą przyjętej zasadzie realizmu jako sposobowi oglądu i opisu rzeczywistości. Ze szczególnym upodobaniem eksponuje pisarz pojedynki człowieka ze zwierzęciem, który stanowi dla niego zagrożenie (bykiem, niedźwiedziem, lwem), ale również podejmuje temat cierpienia zwierząt „stowarzyszonych”, zwłaszcza konających na oczach czytelnika. Mimo fokalizacji męskiej (perspektywa myśliwego) i raczej miernie wykorzystanej formuły per analogiam ad humanum, jest jednak w dziełach autora Trylogii doza „wyobraźni współczującej” (Coetzee).

In Henryk Sienkiewicz’s literary works motifs of animals appears in some displays. The map and typology of animals arise from topography and serve principle of realism as a way of describing reality. The writer exposes “duels” between animals and a human being. The animals (bull, bear, lion) are treated as a threat to human beings, but Sienkiewicz is also sensitive to their suffering and death. Apart from hunter’s perspective and weakly used formula per analogiam ad humanum in Sienkiewicz’s works considerable dose of “imagination of sympathy” according to J.M. Coetzee’s idea is visible.